گل توفیق
ساقیا سایه ی ابر است و بهار و لب جوی
من نگویم چه کن از اهل دلی خود تو بگوی
بوی یکرنگی از این نقش نمیاید خیز
دلق آلوده ی صوفی بمی ناب بشوی
سفله طبعت جهان بر کرمش تکیه مکن
ای جهان دیده ثبات قدم از سفله مجوی
دو نصیحت کنمت بشنو صد گنج ببر
از در عیش درآو بره عیب مپوی
شکر آنراکه دگر بار رسیدی به بهار
بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی
روی جانان طلبی آینه را قابل ساز
ورنه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی
گوش بگشای که بلبل به فغان می گوید
خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی
گفتی از حافظ ما بوی ریا میاید
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی