از دیار اشتی

                                نسیمی از دیار آشتی 

باری،اگر روزی کسی از من بپرسد 

چندی که در روی زمین بودی چه کردی ؟ 

من،می گشایم پیش رویش دفترم را 

گریان و خندان بر می افرازم سرم را 

آنگاه،می گویم که:بذری (نوفشانده) ست، 

تا بشکفد،تا بر دهد،بسیار مانده است. 

*** 

در زیر این نیلی سپهر بی کرانه 

چندان که یارا داشتم،در هر ترانه 

نام بلند عشق را تکرار کردم 

با این صدای خسته،شاید،خفته ای را 

در چارسوی این جهان بیدار کردم 

*** 

من مهربانی را ستودم 

من با بدی پیکار کردم 

(پژمردن یک شاخه گل)را رنج بردم 

(مرگ قناری در قفس)را غصه خوردم 

وز غصه ی مردم،شبی صد بار مردم 

*** 

شرمنده از خود نیستم گر چون مسیحا، 

آنجا که فریاد از جگر باید کشیدن، 

من،با صبوری،بر جگر دندان فشردم! 

*** 

اما اگر پیکار با نابخردان را 

شمشیر باید می گرفتم 

بر من نگیری،من به راه مهر رفتم. 

در چشم من،شمشیر در مشت، 

یعنی کسی را می توان کشت! 

*** 

در راه باریکی که از ان می گذشتیم، 

تاریکی بی دانشی بیداد می کرد! 

ایمان به انسان،شبچراغ راه من بود! 

شمشیر دست اهرمن بود! 

تنها سلاح من درین میدان،سخن بود! 

*** 

پیران پیش از ما نصیحت وار گفتند: 

-(...دیرست...دیرست... 

تاریکی روح زمین را 

نیروی صد چون ما،ندایی در کویرست! 

(نوح دگر می باید و توفان دیگر) 

           دنیای دیگر ساخت باید 

                                        وز نو در آن انسان دیگر 

                                                                          (فریدون مشیری) 

                                                  رازقی